De lichaamstaal van Poetin toont ons wat hij denkt. Een korte analyse van het moment waarop Poetin beweert Polen niet aan te vallen, waarbij hij naar zijn rechter pols grijpt.
Het interpreteren van lichaamstaal is een analyse maken van bewegingen van het lichaam in de context van de communicatie.
We kunnen nou eenmaal niet praten zonder te bewegen.
Lichaamstaal is integraal onderdeel van de communicatie en juist dat maakt lichaamstaal zo interessant.
Als het lichaam een eigen ’taal’ is kun je het betekenis geven en interpreteren. Uiteraard lettend op culturele verschillen tussen mensen, die ervoor zorgt dat je er wel eens naast kunt zitten,
is het belangrijk om de context in de gaten te houden. In dit video-fragment zien we Poetin naar de pols grijpen op het moment waarop hij zegt "Polen niet aan te vallen als dat land Rusland niet
aanvalt"
Jezelf -ogenschijnlijk zonder aanwijsbare reden- ergens krabben is een fenomeen wat vaak onopgemerkt blijft tijdens een gesprek. Publieke sprekers proberen jeuk te onderdrukken en in
mediatrainingen worden publieke sprekers op het hart gedrukt om de handen te controleren en gebaren te vermijden. Toch praten mensen het liefst met beide handen.
Soms zie je publieke sprekers ‘aangeleerde’ gebaren maken, terwijl die onnatuurlijk overkomen omdat ze niet met de inhoud van hun woorden te maken hebben maar ‘openheid’ moeten uitstralen. In
verkiezingstijd hun je hiervan het restultaat merken: spontane gebaren slaan beter aan.
Als het goed is ondersteunen we onze woorden op natuurlijke wijze met gebaren zonder dat we daarbij hoeven na te denken. Vaak kan het lichaam de spontane uiting van de handen niet eens
onderdrukken. Vandaar de uitdrukking: “de handen zij tentakels van onze hersenen”. Zo ook in dit fragment, waarbij Poetin zijn pols wel moèt gebruiken.
De -verklaarbare en niet te onderdrukken-reactie van het lichaam komt op momenten waarop de spreker zijn gedachten niet of niet volledig in woorden uitspreekt. Het lichaam en met name de hersenen
zorgt ervoor dat de gedachte toch door het lichaam wordt geuit; het kàn niet anders. Oorzaak hiervoor is de neurogeleider histamine, een neurotransmitter die ervoor zorgt dat het op een exacte
lokatie op de huid ergens op het lichaam een onbeheersbare ‘jeuk’ gevoeld wordt.
Een leuk voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld wanneer een vergadering uitloopt en deelnemers al op het punt stonden de zaal te verlaten. Je ziet mensen vervolgens aan hun kuiten krabben ten teken
dat men weg wil. Benen zijn nou eenmaal om te lopen. Zo vertrekt de hand naar ons borstbeen wanneer we onszelf bedoelen.
Het lichaam is als een landkaart die de achterliggende gedachte blootgeeft. Op zich is de pols een flexibel gewricht en geeft -in dit voorbeeld- duidelijkheid over de onuitgesproken woorden
(lees: gedachte) die de woorden van Poetin moeten duiden: weinig flexibiliteit, anders gezegd: “ik kan niets anders".
Gedrag kun je ‘faken’ maar lichaamstaal liegt nooit.
Reactie schrijven